De kunst van niet weten

Er was een tijd dat ik dacht dat ik alles moest begrijpen om verder te komen. Dat groei betekende: steeds meer inzicht, steeds meer woorden, steeds meer grip. Maar juist toen ik uitgepraat was, begon iets nieuws.

Niet weten bleek geen leegte, maar een beginpunt. Een ruimte waarin iets mocht ontstaan zonder dat ik het hoefde te verklaren.
Soms is niet weten geen gebrek aan kennis, maar een teken van vertrouwen. Een vertrouwen dat de antwoorden vanzelf komen, als je stopt met ernaar te jagen.

Ik merkte dat de momenten waarop ik het meest groeide, vaak die momenten waren waarin ik verdwaald was. Waarin mijn hoofd geen richting wist, maar mijn hart wel aanwezig bleef. Daar, in dat zachte tussenstuk, begon creativiteit weer te stromen.

Wat niet weten mij leerde

• Onzekerheid is vruchtbaar. Wanneer alles vaststaat, kan niets nieuws ontstaan.
• Controle sluit inspiratie af. Wie het leven wil begrijpen, vergeet soms te ervaren.
• Twijfel hoort bij moed. Wie durft te twijfelen, durft ook te ontdekken.
• Vertrouwen is sterker dan zekerheid. Niet alles hoeft duidelijk te zijn om verder te kunnen.
• Creativiteit groeit in de leegte. In het niet weten schuilt de vrijheid om opnieuw te beginnen.

De kunst van niet weten is eigenlijk de kunst van aanwezig zijn. Zonder oordeel, zonder haast, met een open blik.
En misschien is dat wel het meest zekere wat we kunnen doen: ruimte laten voor wat zich nog niet heeft gevormd.