Boosheid is de eerlijkste vorm van zelfzorg die we kennen

Boosheid. De grensbewaker die je negeert.

Ik zat laatst bij een netwerkborrel en een collega maakte een opmerking die neerkwam op: “Oh, ben je er ook? Ik dacht dat je dat soort dingen te druk vond.” Ik lachte. Natuurlijk lachte ik. Ik maakte nog een vriendelijke, nonchalante opmerking terug over hoe “leuk” ik het vond om er te zijn, terwijl mijn interne thermostaat al op standje kernsmelting stond.

Pas anderhalf uur later, bij de supermarkt met een kar vol vergeten boodschappen, dacht ik: dáár was ik dus boos over.

Dat is boosheid in de praktijk. Een ongemakkelijke gast die aanklopt, iets vitaals wil zeggen, en die wij bij de deur afkappen met een kop kamillethee. We slikken, glimlachen dapper en zetten een extra vriendelijke toon op. Want God verhoede dat iemand zou merken dat we iets voelen dat niet in de flow past. Het resultaat? We liggen ’s avonds in bed en weten dan pas wat we hadden moeten zeggen. En dan is boosheid al lang vertrokken, ergens buiten aan het roken, terwijl wij de schade proberen te herstellen.

Boosheid is geen fout, het is een megafoon.

We zien boosheid als iets lelijks of onvolwassens. Terwijl ze in werkelijkheid een grensbewaker is met een megafoon in haar hand. Ze schreeuwt niet omdat ze gemeen is, maar omdat ze al tien keer genegeerd is. Ze zegt: “Hallo! Dit klopt niet. Je laat te veel toe. Je doet alsof het je niets doet, maar ik zie je schouders hoor.”

Ik hoor vaak dat mensen chronisch boos zijn, een rookmelder die loeit terwijl er allang geen brand meer is. Maar er is ook de andere kant, waar ik mezelf vaak in herken: de mensen die de rookmelder liever uitzetten. Tot de kamer vol staat met rook en we ons afvragen waarom we niets meer zien.

Beide versies zijn onhandig, maar begrijpelijk. Boosheid vraagt simpelweg om aandacht. Niet om drama, maar om pure, onversneden eerlijkheid.

Luister voordat ze het stuur grijpt.

Boosheid is niet primitief, ze is scherp. Ze ziet het vaak eerder dan jij. Voordat je hoofd een verklaring heeft bedacht (“Ach, hij bedoelde het vast niet zo”), weet zij al dat er iets niet klopt. Ze zegt niet dat je hysterisch bent, ze zegt dat je eerlijk moet worden. Je innerlijke rookmelder doet gewoon zijn werk. En ja, dat gepiep is irritant, maar het voorkomt dat je in de fik vliegt.

Het probleem begint pas als je haar consequent negeert. Dan neemt ze het stuur over. En als boosheid eenmaal de controle grijpt, doet ze dat niet zachtjes – dan breekt ze los als een waterval.

Dus, als je voelt dat je kookpunt nadert, hou jezelf niet voor de gek met beleefde glimlachen en diepe ademhalingen. Luister. Niet om aardig te blijven, maar om eerlijk te zijn.

Boosheid is de eerlijkste vorm van zelfzorg die we kennen.