De logica van een dromer

Soms zit ik in mijn hoofd. Dat klinkt als een vreemd cliché, maar voor mij is het de realiteit. Mensen vragen weleens of ik moe ben, of dat er iets aan de hand is. ‘Jij bent er niet echt bij’, hoor ik vaak. Dat is dan hun conclusie, maar het klopt niet. Ik ben er juist vol bij, alleen niet in de ruimte.

Mijn gedachten zijn als een netwerk van snelwegen. Terwijl iemand een stap-voor-stap uitleg geeft over een project, schiet ik al naar het eindpunt. Ik zie de mogelijke problemen, de kansen en de onverwachte verbindingen die het creëert met andere projecten waar niemand aan denkt. Dan knik ik, en antwoord ik op basis van die snelle flits van inzicht. En de blik die ik terugkrijg… Die is er een van verwarring. Het lijkt alsof ze denken: “Waar heeft hij het over?”

Dat is het moment waarop ik me realiseer dat mijn innerlijke landschap niet overeenkomt met de buitenwereld. De details die zij belangrijk vinden, sla ik over, omdat ik al bezig ben met het creëren van het ‘grote geheel’.

Het is niet dat ik lui ben of niet wil luisteren. Ik ben juist aan het werk, op de meest intense manier mogelijk. In mijn hoofd bouw ik schema’s, zie ik systemen en koppel ik schijnbaar ongerelateerde dingen aan elkaar. Dat is voor mij de essentie van mijn werk: het vinden van verborgen patronen en het ontdekken van nieuwe ideeën.

Maar van buitenaf is het een leeg gezicht, een stille blik. En dat is de verwarring. De intense activiteit die in mijn hoofd plaatsvindt, is onzichtbaar voor de buitenwereld. Soms wou ik dat ik een scherm had, waarop mensen konden zien wat ik denk. Dan zouden ze snappen dat ik niet afwezig ben, maar juist aanwezig. Ik ben er, maar ik denk in een andere dimensie.